zgłoszenie

Nela

*Dane postaci którą będziesz opisywać:
- Julia Winiarska & Jakub Lewandowski
- początkujaca 18 & zaawansowana 18, czyli odpowiednio 2 i 3 klasa
- Blake Lively & Penn Badgley
- póki co nie jest jeszcze założony
- Brana jest za słodką idiotkę dopóki nie otworzy ust. Jest nawet zbyt inteligentna jak na swój wiek i od czasu do czasu lubi się tym pochwalić. Nie oznacza to jednak, że typowy z niej kujon, o nie. Chodzi na imprezy, do barów, na dyskoteki. Uczy się tylko w wolnych chwilach, w końcu do czegoś się przydała ta fotograficzna pamięć.

Żaden z niego wielki sportowiec, intelektualista czy matematyk. Zajmuje się wszystkim po trochu i póki co nawet nieźle mu to idzie. Woli spędzać wieczory w przytulnych kafejkach czy brzdąkając na gitarze niż szlajać się po mieście bez celu. Często miewa ochotę zabrać się za naprawianie świata choć jeszcze nie zrobił ani jednego kroku w tą stronę.

*O sobie
- [link widoczny dla zalogowanych] oraz 838340
- 16
- stare, nawet bardzo, ma z niecałe pół roku tak na oko:

Siedziała w pustym dormitorium. Dorcas gdzieś poszła, Kitty i Noelle zapewne wpakowywały się w kolejne kłopoty. Czuła się taka samotna. Brakowało jej męskiego ramienia. Ale nie ramienia przyjaciela. Kogoś więcej. Smętnym krokiem podeszła do oszronionego okna.

- Płatek. Dwa płatki. Trzy płatki… - Szeptała do siebie.

Skierowała wzrok na zamarznięte jezioro. Miło by było poślizgać się na nim. Po chwili namysłu ubrała się w ciepły płaszcz i wyszła z dormitorium.
Przy kominku dostrzegła Huncwotów, którzy nie zwrócili na nią najmniejszej uwagi gdyż prowadzili zażartą dyskusję na temat bliżej nieznany Lily.
Korytarze wdawały się wyjątkowo puste. Pomyśleć by można, że zamek jest opuszczony. A jednak nie był.
Na dworze wiał mroźny wiatr. Jego poduchy uderzały raz po raz w twarz rudowłosej. Teraz miała już śliczne rumieńce na policzkach.
Kiedy oddaliła się od zamku przypomniała jej się scena z dzieciństwa. Zaczęła tańczyć po śniegu. Podskakiwała co krok. Tym sposobem doszła do drzewa, przy którym zazwyczaj, kiedy jest ciepło siadają Huncwoci. Położyła się na ziemi. Śnieg przykrył jej ciemno rude włosy. Zamknęła oczy. Przyjemnie było tak leżeć na śniegu.
Cień padł na jej twarz. Otworzyła jedno oko. Znowu on. Znowu James Potter. Unikała go jak mogła od bardzo udanego, ku jej przerażeniu, przyjęcia walentynkowego u starego Ślimaka.

- Chcesz coś? – Spytała siląc się na spokój. Popatrzył na nią nieprzeniknionym wzrokiem.
- Mogę się położyć obok ciebie? – Zdziwiło ją to pytanie. Spodziewała się coś w stylu „Nie wolisz umówić się ze mną, niż leżeć na śniegu?”.
- Jasne. To nie tylko mój śnieg. – Poklepała miejsce obok siebie. Usiadł rzucając jej ukradkowe spojrzenia. Zapadło niezręczne milczenie. Pierwszy raz odkąd się znają ani ona, ani on nie odezwali się ani słowem.
- Dlaczego mnie unikałaś? – Spytał przerywając ciszę.
- Co? – Odezwała się niezbyt przytomnie.
- Czemu mnie unikałaś od przyjęcia? Nie udawaj, że tak nie było. Zrobiłem coś nie tak?
- Nie. Zrobiłeś wszystko tak jak powinieneś. Nawet za bardzo. – Dodała szeptem.
- To, co się stało?
- Problem jest ze mną. Z moją głową. Moimi uczuciami.- Powiedziała szybko. Aż za szybko. Za wiele. Zatkała sobie ręką usta. – Zapomnij o tym, co przed chwilą powiedziałam.
- Z twoimi uczuciami? – Czy jak się chłopakowi mówi, żeby zapomniał to, co dziewczyna przed chwila, to on musi drążyć ten temat?
- Zapomnij. Ja nic nie mówiłam. – Nie wiedziała, co ma o nim sądzić. Z jednej strony podobał się jej. Z drugiej często zachowywał się jak dzieciak. Ale z trzeciej jego zachowanie uległo ostatnio diametralnej zmianie. Stał się poważniejszy. Taki, jakim chciała go mieć Lily. Usiadła. On także się podniósł. Patrzyli sobie w oczy.
- Nie mogę zapomnieć o tym, co usłyszałem. To za wiele znaczyło. Powiedz mi, co czujesz?
- Ja już nie wiem, co czuję. To wszystko jest dla mnie nowe. Za trudne żeby to zrozumieć. O wiele za trudne. Nie patrz się na mnie takim wzrokiem, bo to staje się jeszcze trudniejsze i pogmatwane. – Ukryła twarz w dłoniach. Nie wiedziała, co robi. Serce stanęło jej w gardle. Nie miała władzy nad wypowiadanymi słowami. Język jakby zaklęty sam tworzył te słowa. Które zresztą była najszczerszą prawdą. Prawdą, której Lily nie chciała żeby James kiedykolwiek poznał.
- Lily ja… - Brunet niezbyt wiedział, co powiedzieć. To, co usłyszał było jak muzyka dla jego uszów. Tak bardzo chciał być z nią, a teraz to największe marzenie jego życia mogło się spełnić.
- Nic nie mów. Najlepiej zapomnijmy o tym, co mi się niechcący wyrwało. – Wstała i otrzepała się ze śniegu. Chciała jak najszybciej wrócić do zamku. Tam przynajmniej mogła się schować. Miała już się odwrócić i uciec, lecz on przytrzymał jej rękę.
- Co? – Wymamrotała z zamierającym sercem. James również wstał i zaczął uważnie przyglądać się jej rysom od podbródka, przez kości policzkowe, aż po płomienne włosy. Niespodziewanie sięgnął ręką i szybko przeczesał Lily włosy, odgarniając je z twarzy.
- To. – Powiedział. Potem pochylił się i pocałował Rudą. Na ułamek sekundy zamarła. Nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić. Gdzie położyć ręce, czy poruszać ustami, czy nawet oddychać.
Oddaj mu pocałunek, na litość boską!
Z zawstydzenia, zaskoczenia i radości zachichotała cicho. Szybko jednak stłumiła śmiech i zrobiła tak, jak sama przykazała. Oddała pocałunek i niezręcznie złapała Pottera za rękaw. Chłopak ujął dłonią tył jej głowy, a palcem drugiej lekko obrysował kontur policzka. Lily skóra aż zapłonęła. James ją całował. James ją całował!
Odsunął się, zupełnie niespodziewanie, i zajrzał jej głęboko w oczy.

- Nie gniewasz się? – Spytał.

Milcząca, oszołomiona Lily bez tchu pokręciła głową. Chciała tylko nadal czuć jego wargi na swoich. Uśmiechnął się i znów ją pocałował, a tym razem Ruda przysunęła się do niego bliżej. Czuła się jednocześnie szczęśliwa, podniecona, ożywiona i bezpieczna.
I wtedy ją olśniło: to James jest tym jedynym.
Tym, z którym chce się dzielić wielkimi nowinami, z którym umie rozmawiać, którym zawsze myśli, kiedy dzieje się coś dziwnego albo ciekawego. Potter był bystry, zabawny, miły i troskliwy.
Chciała tylko być przy nim jak najbliżej. Nagle nie mogła uwierzyć, że tyle czasu szła przez życie i nigdy jeszcze czegoś takiego nie poczuła. Chciałaby ta chwila trwała wieczność.
Za plecami Lily rozległ się szyderczy chichota, James natychmiast od niej odskoczył. Spojrzeli na osobę, która przerwał im w tak romantycznej chwili. Okazała się nią być Ellie Malfoy, była najlepsza przyjaciółka Kitty. Bowiem panna Malfoy, tak jak jej kuzyn Lucjusz, trafiła do Slytherinu. Obok niej stał Max Zabini. Trzymali się za ręce. Doskonale dobrana para. Kretynka i kretyn.

- Weźcie wynajmijcie sobie jakiś namiot, bo aż chce mi się wymiotować jak na was patrzę. – Ellie zaśmiała się. Zabini zawtórował jej. Lily popatrzyła na nią wzrokiem pełnym litości.
- Chodź, bo jeszcze zarazimy się głupotą. – Stwierdził Potter. Wzięła go pod rękę i poszli do zamku. Po drodze sporo ludzi aż przystanęło ze zdziwienia poczym pomachali przecząco głową, jakby to, co zobaczyli było zjawiskiem paranormalnym. No cóż było.

m.

W niektórych momentach teoretycznie źle zapisywane dialogi, postacie jak na razie mnie nie fascynują, ale może to być zalążek czegoś ciekawego.

Optymalnie na tak .

(Ostatnimi czasy stałam się za bardzo sceptyczna, wszystko przez facetów <- to zUo)

Migoć.

ja być za.

Wuya

ja w sumie też na tak.

Agnieszka.

a mi to wsio ;d

PaperDoll

ja tyż na tak, chociaż, nie no dobra nie będę się czepiać xD

mrshumphrey

Penn Badgley, kocham.
i Jakub Lewandowski, połączenie idealne, jak najbardziej za.

Nela

Milva, dialogi na przyszłym blogu J&J (wciąż kojarzą mi się z "Jola&Jarek" xD) obiecuję pisać poprawnie Smile

dzięki za wszystkie głosy na tak Smile

m.

kurcze kochałam się kiedyś w jednym Jarku xD

jak byłam młoda i głupia xD

Szminka

na tak. fajnie razem brzmią ich imiona Wink

Holly

dobra, więc przyjęta Very Happy

łelkom in da ałer liceum XD

Agnieszka.

m.

o widzisz xD
bo niektórzy z nich mają to 'coś" w sobie ;]

Nela

Agnieszka.